ครั้งแรก วันหยุดสุดสัปดาห์ วันอาทิตย์ แทนที่จะพักผ่อนอยู่บ้าน
ดูรายการเพลงที่ทางยูบีซีมันยัดเยียดให้ดูจนร้องได้ทุกอัลบั้ม
กลับอยากกินไก่ ชื่อสุดเก่ วิงอบ โฆษณาโดนคนรักสุขภาพเช่นเรา
ตรงไปร้านไก่ทอดกลางห้างเซ็นทรัล
น้องครับ พี่อยากได้ไก่ที่มีในโฆษณาครับ
พูดไม่ทันจบ น้องพนักงานขายสวนกลับมา อ่อ วิงอบเหรอครับ
ไม่มีที่สาขานี้ครับ
@#!%6& (คำหยาบ) ที่พอจะแปลได้คือ แม่งแล้วโฆษณาไมวะ
เดินออกมาจากร้านไก่ทอด ด้วยความงง แต่ความอยากก็ไม่ลดละ
เลือดความเป็นไทยฉีดพล่าน ไปซื้อไก่ทอดกะในเมืองแทนก็ได้
ระหว่างขับรถไป เกิดปัญญา เออ มีสาขาอีกสาขานึงที่โรบินสัน
ลืมสำนึกว่าห้างนี้มันไม่มีที่จอดรถ ถึงมีพวกแท็กซี่มันก็ยึดหมด
เลยตรงไปตามแผนเดิม ปรากฎว่า ไก่ทอดบ้าน ๆ ผมเขาไม่ขาย
ร้านคู่แข่งแก อีกร้านนึงก็หยุด พยายามเลี่ยงไก่ย่างห้าดาว เดี่ยว
หวนคิดถึงความหลัง ก็ต้องยอมวันนี้ขอให้ได้กินไก่ ปรากฎว่าไก่ย่าง
ห้าดาว (มาตรฐานมันต้องเท่ากับโรงแรมแถวลากูน่าชัวร์) ก็ไม่ขาย
สรุป วันแรกต้องกลับมาทอดหมูเค็ม เพื่อให้ได้รสชาด อะไรทอด ๆ
ครั้งที่สอง วันนี้เอง อยากกินวิงอบขึ้นมาอีก เปิดดูเวปทำการบ้านก่อน
คราวนี้เช็คก่อนว่ามันมีกี่สาขาในเกาะนี้ ถ้ามันมีสาขาอยู่ท่าฉัตรไชย
ก็จะขับรถไป แม้ว่าน้ำมันจะลิตรละ เกือบสี่สิบ กะว่าจะซื้อกินสักอัน
ที่เหลือจะให้หมากินแทน ตรงไปบิกซี้ คอยคิวสักครู่ น้องครับ
พี่เอาชุดนั้นน่ะ ชี้ไปที่โปสเตอร์ภาพคล้าย ๆ ในเวปเขา
พอได้สติ น้องครับพี่ขอไก่วิงอบอีกสามชิ้นครับ
น้องพนักงานยิ้มแล้วสวนกลับมาว่า พี่คะ ไม่มีค่ะวิงอบ
อ้าวแล้วในรูปนั่นอ่ะไรครับ ไก่แซบค่ะน้องเขาตอบพร้อมรอยยิ้ม
เอ่อ น้องครับนั้นไม่เอาไก่เพิ่ม เอาแค่ชุดนั้นน่ะครับ กลับไปทานบ้านครับ
ได้ไก่แซ่บมาแทน รสชาด ผงชูรสสุด ๆ ดื่มน้ำหมดไปสองขวด
ทั้งที่น่าจะคิดได้ว่าไก่เจ้านี้มันไก่ทอด การที่จะไปทำไก่อบ
เขาคงต้องใช้งบในการเปลี่ยนอุปกรณ์ในการผลิตมหาศาล
ก็ยังยินดีให้เขาหลอก เฮ้อ (เหยื่อ) โฆษณา
Thailand Happiness on EARTH 